deniz yoksulu

derin, soğuk, ıssızdır sokaklar

unutulmuş tüm eski evler

görmezden gelinmenin acısıyla yıkık

vazgeçmiş gibi sessiz, vazgeçilmiş kadar donuk

erken bir ölüm sarıldığım

tüm bana bakan pencerelere rağmen

tıkadım kulağımı kırılma seslerine

aşina değilim kanamasına ayaklarımın

kırmızı sadece sevinç anlatır derdi biri

kimdi ve hiç kan görmemiş miydi bilmiyorum

şimdi yastayım, arkasında renkli izler bırakan

siyah beyaz bir gölge

tüm yıpranmışlıklara sahip çıkan bakışlarım

yalnızlığına çare arayan

deniz yoksulu bir kimsesizlik sadece

yorgun değilim, uykumda yok üstelik

attığım her adım sarsıyor uzakları

yalancı bir öfke dolanıyor sonsuzluğun yüzünde

ulaşılmazlığını bilmezden gelerek

dalga geçiyor yuvarlandığım kuyularla

ıslaklığı hissettiğim sürece varım ben

bilmiyor henüz, ne kadar derine düşersem o kadar ıslağım.