açık

günler geçiyor…

ayın batışında kararan bir aydınlığa boğulurken zihnim

anlatamadığım kahırların savaşında ölür bedenim

sorgulardan çıkışlarım kan revan

aykırı dönüyor dünya

beni soran herkes düşman

aşkın tutuşturduğu ruhumu yele verdim

estikçe rüzgar eskiyor söylencelerim

kırılan şarap kadehlerinin içine düştü yıldızlar

orada öylece sönüyorlar

ben burada öylece sönüyorum

ölü kuşları gömüyor ellerim

hüzün kaplıyor gökyüzünü

uykumu kaybettiğim günden beri

keman sesini duyamıyorum düşlerimin

ve o müzizyen gelmiyor artık çay bahçesine

koltuğunun altında paramparça ettiği besteleri

dağılmış dört bir yana

ben dağılıyorum görmüyor kimse

tükenmek değil inciten

aradığım hiçbir şeyi

geçen onca zamana rağmen

bulamamış olmanın esareti

 böylesine bir tutsağım

kapatsam gözlerimi aldatılmışlığın bütün hisleri çökecek üzerime

kıskacında sakladığı iğnesiyle durduracak biri akan kanımı

kapatsam gözlerimi çiçekler açıyor sanacağım uçuşan beyazlıkta

hayalkırıklıkları getiren umutlar edineceğim belki

yani hani öyle derlerya açık gitti gözleri

öyle yani açık açık