tahtakurusundan rüyalar

   dokunduğum tahtakuruları ölmüyor

   elimde seçilemeyen bir rengin kan kokusu

   yatağım eksik ve uykusuz yalnızlığım

   şükrediyorum alışılmış ayrılıklara

   terinle abdest alıp kuran okuyorum

   çığlıklarımı duymuyor kimse

   

   bırakılmış dinlerin kaybolan duası

   bu cinayeti siz sahiplenin

   denizler bilmez özgürlüktür acı suçlular için

   evimden sıcak cehennem, bu yüzden korkmuyorum

   

   hayır tahtakurusunu ben öldürmedim

   kıyısında yatağımın duruyordu öylece görmüştüm

   kanadı kırık ilaheler not alıyordu düşlerimi

   gözümü kapatıp savuşturuyordum düşüşlerimi

   gittiğini fark etmedim bile

   elimdeki kan kokusunu fark edince

   abdest alıp kendimle

   namaz kıldım

    

   bağışladım elbette yaptıklarını

   boğazımda bıraktığı yarım nefesi bile

   içime sakladım

   özledim şimdiden keratayı

   şimdi gelse de bütün yatağımı yese keşke